Teatr Panopticum Młodzieżowego Domu Kultury„Pod Akacją” w Lublinie rozpoczął swoją działalność artystyczną i edukacyjną we wrześniu 1984 roku. W teatrze kształcą się osoby ze starszych klas szkoły podstawowej, młodzież licealną, a także studentów. Członkowie teatru ma możliwość: poznania warsztatu aktorskiego, realizowania spektakli, rozwijania kultury teatralnej, pogłębienia wiedzy o teatrze. Teatr Panopticum jest laureatem wielu nagród. Na Ogólnopolskim Forum Teatrów Młodzieżowych w Poznaniu organizowanym przez Ministerstwo Edukacji Narodowej zdobył dwie „Złote Maski”. Otrzymali również międzynarodową nagrodę organizacji teatralnej ASSITEJ. W ich imponującej kolekcji znalazły się też nagrody od Ministra Kultury i Sztuki, Ministra Edukacji Narodowej czy TVP 1. Teatr Panopticum wiele podróżuje. Występowali w Niemczech, Finlandii, Ankarze, a także w Londynie. Założycielem, kierownikiem artystycznym, reżyserem jest Mieczysław Wojtas. Przez aktorów od samego początku nazywany „Szefem”. O wykształceniu „Szefa” można powiedzieć naprawdę dużo. Jest polonistą, historykiem sztuki, artystą plastykiem, a także instruktorem teatralnym. Jako instruktor został doceniony dwa razy. Został laureatem tytułu Instruktora Roku, Nagrody Centralnej Zarządu Głównego Towarzystwa Kultury Teatralnej. Teatr Panopticum zrealizował ponad 80 spektakli.

W Teatrze Panopticum próby odbywają się w każdy czwartek, piątek i sobotę Czwartkowe zajęcia przeznaczone są dla tzw. grupy debiutantów, osób, które dopiero dołączyły do zespołu Teatru Panopticum Obserwując prace zauważyliśmy, że młodzi ludzie posiadają bardzo dużą otwartość i brak skrępowania podczas wykonywania warsztatowych zadań wyznaczonych przez instruktora teatralnego - Mieczysława Wojtasa - Szefa. Spotkanie rozpoczęło się kameralnym omówieniem osiągnięć minionego tygodnia. Jedna z uczestniczek warsztatów zdobyła Grand Prix konkursu recytatorskiego. Grupa poprosiła ją, aby zaprezentowała utwór na forum czego laureatka dokonała. Podczas jej występu oprócz bardzo dużego kunsztu recytacyjnego oraz bardzo dużej wrażliwości słowa, dało się zauważyć wśród słuchaczy niezwykłe skupienie i zaangażowanie w występ koleżanki co w dzisiejszych czasach jest nietypowe dla przebodźcowanej młodzieży. Następnie po zakończonym występie rozpoczęto rozgrzewkę dykcyjną, która jest stałym elementem zajęć w tym teatrze ponieważ instruktor teatralny zwraca tu niezwykłą uwagę na dbałość wymowy. Można było zauważyć, że pomimo zadania zbiorowego, instruktor niejednokrotnie miał podejście indywidualne do poszczególnych debiutantów. Kolejnym zadaniem była praca nad skupieniem i wyciszeniem. Instruktor ma świadomość, że aby młodzież w pełni skorzystała z zaplanowanych ćwiczeń, musi być w pełni skoncentrowana, dlatego też zaproponował ćwiczenie polegające na poszukiwaniu dźwięków i rozpoznawaniu współwarsztatowiczów poprzez zapamiętany wygląd i cechy charakterystyczne. Całe zdanie odbywało się zamkniętymi oczami, a biorący udział w warsztacie zaproszeni po całej sali poszukiwali nawzajem drugiej osoby. Kolejne zadanie miało na celu zwrócenie uwagi na istotę dźwięku w teatrze. Osoby młode miały w trzyosobowych zespołach nawzajem stworzyć dźwięk mówiąc bez emocji na temat drugiej osoby na jednym i tym samym poziomie głośności. Grupy różnie podeszły do tego zadania. Niektórzy stworzyli niezwykłą kakofonię dźwięków podchodzących pod mantry. U innych diapazon był różny, nie posiadał on struktury monolitu. Byłswego rodzaju przekrzykującym się śpiewem ptaków. Następnie instruktor przeszedł do bardziej złożonych zadań, podczas których debiutanci przygotowywali scenki oparte na emocjach, ich kontekstach i możliwościach interpretacyjnych. Każda ze scenek tworzona w większej lub mniejszej grupie była omawiana na forum zespołu, co miało nie tylko znaczenie warsztatowe i artystyczne, ale również edukacyjne i wychowawcze. Instruktor pełni tutaj rolę nie tylko osoby uczącej rzemiosła aktorskiego, ale również opiekuna wychowania w estetyce oraz akuszera myślenia krytycznego młodego człowieka. Interpretacje zadanych scenek w swojej formie często przypominały teatr ubogi, teatr słowa oraz teatr ruchu. Można było również odnaleźć wśród nich forme plastyczna która jest nieodzownym elementem tego teatru. Ostatnim etapem zajęć były warsztaty muzyczne i wokalne, prowadzone przez Pana Piotra Tesarowicza, który jest kompozytorem tego teatru. Podczas zajęć prowadzona jest rozgrzewka wokalna oraz śpiewane są utwory ze spektakli, które już powstały w ramach Teatru Panopticum. Co jest ciekawe, wiele utworów, śpiewanych jest na kilka głosów. Utwory posiadają dużą gamę dźwiękową, a niekiedy można napotkać śpiew w kanonie.

Piątkowe i sobotnie spotkania są przeznaczone na próby do nowych spektakli, realizowanych przez Teatr Panopticum. Młodzi ludzie zapytani o to, jak powstają spektakle odpowiadali niejednoznacznie. Bywa tak, że to Szef przynosi tekst nad którym warto by było popracować i z tego powstaje spektakl, a niekiedy to oni sami wychodzą z tematyką, jaka ich interesuje i próbują ją przełożyć na formę sceniczną. Próby na pierwotnym etapie tworzenia spektaklu to moment wspólnych poszukiwań, interpretacji, formy i rozwiązań scenicznych danego spektaklu. Po odnalezieniu kolejnych środków są one pogłębiane, umacniana jest osobowość bohatera, odnajdywany jest wspólny rytm, do którego dołączane są utwory muzyczne, które są nieodzownym i rozpoznawalnym elementem spektakli Teatru Panopticum. Nadają one unikatowość oraz znak rozpoznawalny tej instytucji. Uczestnicy teatru zapytani, o to, czym dla Ciebie jest Teatr Panopticum, odpowiadali, że jest to miejsce dla zdobycia kunsztu aktorskiego, miejsce do poradzenia sobie z własnymi ograniczeniami, miejsce do wypowiedzi własnych odczuć, przemyśleń, że jest to rodzina, przestrzeń odpoczynku i odnalezienia siebie.